मिर्मी हुइकिने जीपमा तलै सिटमा हत्तपति वस्न पाइदैन । वृद्ध, महिला या अशक्त वाहेकले छतकै यात्रा रोज्नुपर्छ । “जति पनि भा’छ मज मटरा जान पाइया’छ ।” भन्ने वुढावुढीको भनाइले सवारी साधनको महत्व झल्काउछ । वर्खामा हिलो र हिंउदमा धुलो त यी वाटाका पर्याय नै हुन । यि तिनै साधनहुन जसले गांउलेलाई मटीतेलका जर्किन र चावलका वोरावाट मुक्ति दिएका छन । विगतमा जर्किन वोकेर तेलका लागि गल्यागं वा पाल्पा तानसेन पुग्नेहरु अहिले छतैको किन नहोस जिपको यात्रामा छन । विकास भनेको त वाटो पो रहेछ । भन्ने कुरा गांउलले विस्तारै वुझेका छन । माध्यमिक तहसम्मको पढाइमा कितावमा मात्रै मोटर देखेका हम्रालागि अहिलेका स्थानीय केटा केटी ठूला चूनौति हुन जस्ले जन्मदै धुलो उडाएर कुद्ने जिप देखे ।
तेल या चामलका लागि जर्किन वोक्न या नाम्लले भारी वोक्न परेन । त्यसैले पनि होला विर्घा गाविसका सवै वडामा वाटो पुगेको छ । भलै मोटर पुग्न समय लाग्ने नै किन नहोस ।

कता वस्ने होलाः तल सिट नपुगेपछि छत चढ्दै नारन सर । लामो समय विभिन्न विद्यालयमा अध्यापन गरेपछि हाल नारन सरले अवकास जीवन विताउनु भएको छ ।

लौ फोटो पो आएछः वसको छतमा वसेपछि फोटो खिचेको थाहा पाएर मुस्कुराउदै नारन सर साथमा कुलानन्द पाण्डे ।