माघे झरीपछि चिसीएको काठमाण्डौ व्यस्त छ । व्यस्त काठमाण्डौमा आफुलाई फुर्सदिलो राखे पछि परिने स्वाभाविक छ । त्यसैले हरेकले आफुलाई दौडाइराखेको शहरमा म पनि भौतिक रुपमा त्यही भिडमा छु ।
आफु जंहा र जसरी रहेपनि आफ्नै थात थलो प्यारो लाग्ने म जस्ता अनेक ले त्यही प्यारो गांउ तिनै वाल सखा र तिनै डाडा पाखा संझिरहेका हुन्छौ । माघको जाडो आगो तापेर कटाउने हामी जाडो आउदा त्यही गांउ संझिन्छौ । हर घामको तापमा भन्जिगंको चिसो हावा संझिन्छौ । हर तिर्खामा जरुवाको पानी संझिन्छौ । त्यसैले गांउ हाम्रो मातृत्व हो ।
हुनत विदेशका लागि ज्यान दिने । गरेको काम के हो भन्न लजाउने तर त्यहाको सरकारै चलाएजस्तो गर्नेहरुले ती गांउका तस्विर हटाउछन । आफ्ना आफन्तको रिक्वेष्टलाई रिजेक्ट गर्छन । र आफ्नो विगतलाई पुरै मेटाउन खोज्छन । वीच, काला चस्मा र छोटा पहिरन तिनका परिचय वन्छन । कैले कांही त्यस्ता गतिविधिलाई वढावा दिनेहरु मेरो समाजे साइट फेसवुकका व्लकमा पनि परेका छन । विगतलाई नविर्सिने र भविष्यतर्फ आशातित हुने तमाम मित्रहरु मेरा आदर्श वन्छन ।
हुनत त्यस्तालाई लाग्ला नेपालमा वसेर उनीहरुलाई विदेशको कुरा के थाहा । तर आजको आधुनिक प्रविधिले विश्वलाई सानो गांउ वनाएको छ । अध्ययन अनुसन्धान गर्नेहरुकालागि नेपाल भर्जिन छ । यंहाका प्रतिभाहरु विश्वका कुनै कुनाका कोही भन्दा कम छैनन । यंहा प्रकृतिले दिएको छ । वस राजनीति हो, यो पनि संग्लिदो क्रममा छ ।
यो राजधानीको चिसोमा वसेर गांउ र दुनीया सवै हेर्दा ती दुइको सामान्य तुलना गर्दा मलाई मेरो गांउ नै प्यारो लाग्यो । यो धर्तीमा भएपनि त्यही आकाशको झ झल्को आइरह्यो मलाई । त्यही आकाशको पोटो शेयर गर्ने कमल भाइलाई धन्यवाद सहित गांउको माया तपाइहरुलाई ।