त्रिभुवन अन्तराष्ट्रिय विमानस्थलमा पहिलो भेटमै गम्लगं अगालो हारेर झन्डै २ घन्टा हामी गफिएको देखेपछि मेरा सहयात्री सन्तोष न्यौपानेलाई यो हाम्रो पहिलो भेट थियो भनेर पत्याउन त्यति सहज थिएन । एक हप्तामा दोश्रो पल्टकालागि तयार भएको सिंगापुर यात्रा मेरोलागि त्यति उत्साहप्रद थिएन । यद्यपि आयोजकले गरेको होटल वुक, प्लेनको टिकट र उनीहरुको अपेक्षालाई निराश वनाउन नचाहेको म सन्तोष न्यौपानेको साथ मुलुकको एकमात्र अन्तराष्ट्रिय विमानस्थल तिर हुर्रिएको थिए ।
यद्यपि कृष्ण सर भन्ने वित्तिकै अनुप जी भन्दै अंगालोमा वेर्ने व्यक्तित्व हुनुहुन्थ्यो कृष्ण पौडेल । स्यागंजाको दरौ सिरुवारी अर्थात हालको अर्जुन चौपारी गांउपालिकामा जन्मीएपनि कर्मभूमी सिंगापुर वनाएका कृष्ण सर मुलुक वाहिर रहेपनि देशको चिन्ता र चासो लिइरहने थोरै जानकारमा पर्नुहुन्छ । तिनै कृष्ण सरसंगको न्यानो यात्राको आकस्मिक साइतले सिंगापुर यात्रा भने रमाइलो हुने वाला नै थियो ।
विहान एपेक्सको कक्षा, दिउसो भुकम्प पीडितका लागि गोलाप्रथद्धारा वितरण गरिने ट्याक्सीको नंवर प्लेटको तारतम्य मिलाएर म विस्तारै एयरपोर्ट लागेको थिए । सरल चेकजांज पछि वेटिगं रुममा जादा मैले वर्षौ देखि न्यानो महसुस गरेका तर जन्मजात भेट नभएका कृष्ण पौडेल सरको आकृति भेटे ।
जीवनमै पहिलो पल्ट भेट भएका हामी दुईको भलाकुसारी र केही घन्टा उभिएरै गरेको आत्मिय कुराकानी विचित्रको थियो । एउटै फ्लाइटवाट मलेसीया हुदै चांगी एयरपोर्ट पुग्दा सम्म उंहाले पटक पटक दर्शाएको आत्मियता गजव थियो । नछुटाएर मेरो व्लग पढ्ने र मसिना विषयमा पनि कमेन्ट गर्न झिझो नमान्ने कृष्ण सरको विर्घा र त्यहाका वासिन्दा प्रतिको अनुराग अचम्मको थियो ।
अंग्रेजी भाषामा दखल भएपनि नेपाली भाषाको गहिरो ज्ञान भएका कृष्णसरसंग गफिदा लाग्दैनथ्यो उंहा लामो समय देखि मुलुक वाहिर हुनुहुन्छ । मैले गांउ घरमा पाइने र हामी केटाकेटीमा गाई चराउन जांदा खाने जामुनाका विषयमा लेख्दा त्यसको जराजरा केलाउदै यसलाई चुत्रो पनि भनिन्छ तर कतै फडियार भनेपनि फडीयार अली ठूलो हुन्छ भनेर वाल्यकाल संझाइदिने कृष्णसर देश विदेशका अनेक घटनाक्रम र विषय वस्तुसंग परिचित भएको र उंहाको ज्ञान भन्डार देख्दा मलाइ पनि लोभ लाग्यो ।
अध्यात्म देखि अर्थशास्त्र, योगी देखि भोगीसम्मका विषयमा ज्ञान राख्ने कृष्ण सरसंग सिट नमिलेपछि हामी चांगी एयरपोर्टमा वल्ल भेट भयौ । फोन, भाइवरमा कुरा गरौला भनेर हाम्रो अनुकुलता अनुसार डिनरकालागि आमन्त्रण गरेका कृष्ण सरसंग चेक आउट भएपछि पुन भेट भयो ।
चिसो तातो अलीअली त लिनुहोलानी भन्दै ड्युटी फ्रिवाट फुत्त निस्किएका कृष्ण सरसंग सिंगापुर पुगेको तेश्रो दिनमात्र भेट भयो । निरन्तर हामीसंग कन्ट्याक्ट गरिरहेका कृष्णसरले ग्रयावको ट्याक्सी वुक गरेर हाम्रो होटलमै लिन पठाउनु भयो । चांगी एयरपोर्टको एउटा मस्त वंगलोमा वार्वीक्युकालागि सामेल गराएर परदेशमा पनि विरानो हुन नदिन उंहाले पटक पटक तपाइहरुलाई केही असुविधा त भएन भन्दै चिन्तित भइराख्नु भयो ।
चांगी एयरपोर्टको छेउमा जंगल र समुद्रको दोभानमा हाम्रालागि इन्द्र, दिपक लगायत सिंगापुर पुलिसमा कार्यरत मिजासीला मित्रहरुसंग समेत मुलाकात गराउने कृष्णसर भोजन र आतिथ्यताका कारणले होइन ज्ञानका कारणले मेरो लागि आंधी किनारको शालिग्राम हुनुभयो ।
आंधीखोले सभ्यता अन्तर्गत पर्ने स्यागंजाको दरौ सिरुवारीमा जन्मीएका कृष्ण सर गांउ नजिकैवाट वग्ने आंधीखोलामा पनि शालिग्राम पाइदो रहेछ भन्ने प्रमाण हुनु भयो । समयक्रमले गर्दा इच्छा भएपनि प्राविधिक कारण निजामती सेवामा नआउनु भएका कृष्णसरले होइन नेपालको सार्वजनिक प्रशासनले एक होनहार प्रतिभालाई गुमाए जस्तो लाग्छ । जुन क्षेत्रमा भएपनि अव्वल कार्यसम्पादन भएका कृष्ण सरको जीवन सफल, सहज र सरल वन्नमा सावित्री मेडमको ठुलो हात रहेका थाहा पाउन मलाई चांगीको वार्वीक्यू पार्टी काफी थियो ।
जलेश्वरदाईका सहपाठी कृष्ण सरले सवैप्रति देखाउन सकेको सदासयता गजव लाग्छ । केही समयमै मुलुक फर्कीने सोच वनाएका कृष्ण सरको स्वदेश आगमन पछिको वांकी व्यवसायीक यात्रा सहजै होला भन्न सकिन्छ ।