जनता माध्यामिक विद्यालयले आफ्नो स्वर्ण जयन्तीमा स्मारिका प्रकाशनको तारतम्य मिलाएपछि अरु जस्तै म पनि कम्ती खुसी भएको छैन । स्मारिका प्रकाशनको जिम्मेवारी लिएर राजधानी भित्रिएका राजेन्द्र भाइले दाई विगतलाई फेरी एकपल्ट संझनुस भन्दा मलाई कम्ता जिम्मेवारी वढेको महशुस भएको छैन । सधै विगतलाई कोट्याउने मैले अझै परिस्कृत गरेर ती विगतलाई संझिनु छ । मित्रहरुलाई याद दिलाउनु छ ।
हुनत जमावी अव जमावी रहेन नाम फेरिएर जनता उच्च मावी वनेको मात्र होइन स्वरुप र संरचना नै चिन्न नसकिने भएको छ । जमावीको चौरवाट वग्ने कुलो साइड लागेको छ तर पानी वगेकै छ । भवन थपिएको छ तर धेरै सुधार वांकी छ । पंहेलो फुल्ने करविर र निलो फुल्ने गुलमोहर ढालिएको छ । तर अरु हरीयाल ी कायम गर्न वांकी छ । मुल भवन ढलेको छ भारतीय दुतावासको सहयोगको नंया विल्डिगं ठडिएको छ ।
विद्यार्थी फेरिएका छन, कक्षा थपिएका छन, केही नंया शिक्षक भित्रिएका छन तर पठन पाठनको तौर तरिकामा पनि समय सापेक्ष सुधार वांकी छ । आशा छ सुधारले आगामी दिनमा अझ गति पक्डने छ । विल्डिगं वनेपनि पठन पाठनको वातावरण वनाउन सवै शिक्षक, विद्यार्थी र अभीभावक जुट्नु पर्ने वेला आएको छ ।
स्यागंजाको पश्चिम क्षेत्रको शिक्षाको ज्योति वनेको जमावीले कलकत्ता, दिल्ली र वम्वइ पुग्ने युवाहरुको तांतीलाई यतै देशमा अड्यायो । गन्तव्य पाल्पा, वुटवल, पोखरा र काठमाण्डौ वनायो । राजनीति, निजामती र जंगी सेवाका विभिन्न उच्च पदमा त्यहांकै उत्पादनहरुले आसन ग्रहण गरेका छन ।
मलाई राजेन्द्र भाइले दिएको जिम्मेवारी पुरा गर्नु छ । म पुराना ती दिनलाई संझीन चाहन्छु जंहा भर्खर ५ पास भएर ६ मा भर्ना हुन आएका चिरविर केटाकेटीको हुलमा म मिसिन चाहन्छु । समयले नेटो काटेपनि मेरा स्मृतिहरु हराएका छैनन । त्यो हुलमा भिमकुमारका खसी, करविर र वकाइनाका रुख, कार्याशाला र गंगा भवन, स्कुल पछाडीको डुम्री र वरको फेद छन । जरुवाको पानी र हरेक हिउदमा हुने वारी पारीको लडाइ छ ।
त्यहा डिल्लीनारायाण् गुरु, टिकाराम सर, मूर्तीसर र कपिल सरहरु हुनुहुन्छ ।
हुलमा शोभाखर, डोलराज पूच्छार, गक्रुंगा यज्ञ, भुष्टुंग कृष्ण, हिरन्डाडा कृष्ण, शेषकान्त, खिमानन्द, कालिदास, गहलामकै धुर्व, निर्मल विके, माया दिदी, कला थापा, रमेश थापा, श्यामलाल, गणेश, कृष्ण अनेक मित्रहरु रहेका छन । म ती सवैलाई एक एक गरेर संझन चाहन्छु । पारीवाट आउने माने, खिमे, नरे, विष्णु, गोपाल, नन्द, तुल्सी, ३ जनै भगवती र अनेक मित्रहरुको याद पुर्नताजगी गर्न चाहन्छु । जरुवाको पानी खान गएको देखि शौचकालागि वरको फेद पुगेको, एक सुकामा इमीली किनेको देखि वर्फीको व्यापारी वनेका समेत अनेक किस्सा छन त्यहा ।
हात हातै भए रुप्याका ५ वटा उधारो भए ४ वटा गरेर कम्ती वेचिएन वर्फी, फस्के र कडा गरी २ प्रकारको आउने त्यो वर्फी अहिले कंहा हारायो होला । जमावीमा धेरै वर्फीका व्यापारी वने त्यो वेला । युगराजनीको चुकौनी देखि भिमकुमारका चकलेटसम्म अनेक रमाइला प्रसंग उन्न चाहन्छु म यो स्वर्ण महोत्सवको स्मारिकामा ।
एक तमासले विगत संझीरहेका म अनेक कामले आउने तरह तरहका मानिसको सोधाइले एकाग्र हुन पाएको छैन । तर मेरो स्पष्ट खाका दिमागमा सेट भइसकेको छ । वांकी स्वर्ण महोत्सव स्मारिकाको पूर्ण आलेखवाट । रचनात्मक सुझवको अपेक्षा सहित….