पुरानो वाइक पाटन दरवार स्क्वायर अगाडी आएर घचक्क रोकियो । आज स्थानीयको भिमसेन जात्रा परेकाले अगाडी जान नमिल्ने स्वयंसेवकहरुको भनाइपछि मेरो पुरानो वाइक रोकिएको हो । यो काठमाण्डौ खाल्डोका हामी आगन्तुक हौ । आखिर पुरानो थात थलो त तिनै नेवा हरुको हो । जसले आफ्नो मुख्य देउता भिमसेनलाई मान्छन र भन्छन वल देउ भिमसेन ।
आफ्नो सवैलाई प्यारो हुन्छ । मलाई मेरै गांउ प्यारो भए जस्तो । मेरो गाउमा कसैको चौरासी हुदां यता शहरमा पनि त कसैको जंखो हुन्छ । संस्कृति जीवन हो जसलाई वचाउन सके पो सभ्यता वाच्छ । हरेको नौमति मा नाचे पो परिचय रहन्छ । फेसवुक नामको सोसल साइट आएपछि मान्छेलाई अनेक कुराहरु एक्सपोज गर्न सजिलो भएको छ विगत भुलेर ।
यो एक्सपोज विदेशमा अझ वढि भएजस्तो लाग्छ । विदेशको भिषामात्र पाउने वित्तिकै हत्त न पत्त आफ्नो विगत मेट्न एउटा युवा जमात सक्रिय रहन्छ । आफु, देश, परिवार र आफन्त तथा आफ्ना पहिचानहरु भुलेर एक्सपोजमा रमाउने त्यो जमात मलाई विश्वास छ आफ्नो विगतमा फर्कने छ ।
काठमाण्डौमा निख्रिन लागेको माघे चिसोले अन्तिम धावा वोल्दा मैले मेरो गांउ मिस गरीरहेको छु । त्यहाका चौरासी पुजा र व्रतवन्ध मिस गरेको छु । हरेक उकाली ओराली र जन्ती मलामी मिस गरीरहेको छु । हिउंदमा खाली रहेका गरा र खेति थन्क्याएपछि फुर्सदिला वनेका इष्ट मित्र र दाजुभाई मिस गरिरहेको छु ।
मलाइपनि मन छ कुलामुनी भट्टराई कान्छाकोमा सांझको सिरेटोमा वसेर गपुले सुन्न । मन छ फेरी लाईव्रेरीको चौरमा साझको मधुरो धुपौरो ताप्न र वाल्न । समयले यसरी थिचेको छ की, लाग्छ मुस्किल छ यसको वजनलाई पारा लगाउन । तरपनि मलाई पहिचान भुल्नु छैन मेरो विगत र मेरो वास्तविकताको । गांउ मिस गरीरहेको वेला गांउको याद ल्यायदिने दिनेश दाईलाई धन्यवाद तस्विरका लागि ।
भान्सा तयार भोः पुराना दिनको झझल्को गराउने गांउ घरको भतेर ।
कुरा तेसो पोः भाइ सामेलमा स्थानीय दाजुभाई ।
तयार भए जस्तो छ: स्थानीय तिलचन खरालको एकाहामा सहभागीहरु ।
