लामो जागिरे जीवनमा पहिलो पल्ट राजधानी वाहिरको अनुभव लिदैछु । पुग्न भ्याएको छैन सानी छोरीले “बाबा कहिले आउनुहुन्छ?” भन्न शुरु गरीरसकेकी छ । एक्लै उखरमाउलो गर्मीमा हान्निएर तराइ झर्नु पर्दा खिन्न नलागेको कंहा हो र । तैपनि ठिकै छ भन्दै म बाराको कलैया आइपुगेको छु । गढीमाइको दर्शन गरेर शुरु भएको राजधानी वाहिरको पहिलो जागीरे जीवनमा सिक्नु पर्ने विषयहरु असरल्ल छन ।
एकातिर स्थानीय शासन ऐन, अर्कातिर सार्वजनिक खरिद ऐन । कतै पुराना क्रोनिक कर्मचारीको चंगुल त कतै चाटुकारहरुको खातिरदारी गजव भइरहेछ तराइको जागिर । वरी परी घुमीरहने कार्यालय सहयोगीको पारा देख्दा आफै मुन्ना भाइ भएजस्तो लागेको छ । अस्तव्यस्त वजार, कानूनको वेपर्वाह प्रयोग, जनप्रतिनिधिको नौलो अनुभव र ज्ञान सवैको संयोजन मिलाउनु कम्ती चुनौतिपूर्ण छैन । वसाइको मेसो मिली नसक्दाको होटलको वास, होटलको खाना र वार्है महिना वगीरहने नाकको पुरानै रोग कलैयाका शुरुवाती दिनमै हात लागेका छन ।
शुदुर पहाडको स्यागंजा विर्घाका रमणीय फांटको स्मृति मनमा वोकेर यो उखरमाउलो गर्मी र लामखुट्टेको चरम आक्रमणमा पर्दा घरी घरी घरको संझना आइरहेको छ । “बाबा हजुरलाई संझेर स्कुलमै रोएनी” भन्ने कलिली छोरीको ममता, सेट भइसकेको परिवेश छोड्दाको विरानी बीचका कहरहरु कम्ता कठिन छैनन ।
असार १० मा वजेट ल्याइसक्नु पर्ने हतारो । अनुभव हासिल भइनसकेका जनप्रतिनिधि र सिकाइको चरणमै रहेको मेरो स्थानीय निकायको कार्यसम्पादन अनुभव बीचको समन्वयले अवका केही दिन खानेछन । सांझमा मन नभएपनि टहल्ने वहानामा पान चपाएर कति दिन फ्रेस भइन्छ परिक्षाकै घडी वनेको छ ।
जाने वेला “खवरै भएननी” भन्ने आफन्तहरुको गुनासो । सफल भएकोमा “बधाई छ!” भन्ने मित्रहरुको शुभेच्छा र यातायात क्षेत्रमा जस्तै राम्रो काम गरेर नाम राख्नुस है भन्ने संचारकर्मी साथीहरुको सुझावलाई काविल वनाउन चुनौतिपर्ण छ । तर असम्भव भने लागेको छैन । काठमाण्डौमा रहदा जस्तो विहान विहानै कक्षाका झन्झटहरु हटेका छन तर नंया नंया साथीहरुलाई ज्ञान वाड्ने अवसर चुकेको छ ।
अबका हरेक चाडपर्वहरु निरस रुपमा वित्ने छन । न कोही आफन्त न कोही परिवेश मिल्ने गांउले । कठिनाइका बिच आफुलाई खार्ने प्रयास रहने छ । सफल हुंदा या परिक्षा उतिर्ण गर्दापनि कहिले कांही यस्तै कठिन घडीहरु आउदा रहेछन । जुन मैले भोगेको छु । अवका केही समय व्लग कारिता मेरो साथी हुनेछ । आसा छ बारा वाट विर्घाको संझना पनि मिठो हुने छ ।